ชีวิตมหาวิทยาลัย ต้องจากพ่อแม่มาพบเจอกับสิ่งใหม่ๆ เพื่อตามหาความฝันของตัวเอง ต้องปรับตัว ต้องทำอะไรเอง รู้มั๊ย บางทีมันเหงา อยากกอดแม่ แต่หนทางมันไกลเ้หลือเกิน การเรียน ก็ยากเย็นแสนเข็ญ งานเยอะ กิจกรรมแยะ
แม่จ๋า จะอดทน เพื่อแม่นะคะ
ครอบครัวที่แสนจะอบอุ่่น (วันสงกรานต์ปี 2553)
พ่อกับแม่ สุดที่รัก
“คิดถึงแม่ขึ้นมาน้ำตามันก็ไหล
อยากกลับไปซบลงที่ตรงตักแม่
ในอ้อมกอดรักจริงที่เที่ยงแท้
ในอกแม่สุขเกินใคร”
ในยามเศร้า เสียใจ และทุกข์ใจ มองไปทางไหนก็เหมือนจะไม่มีใครเข้าใจพ่อและแม่ เป็นเหมือนยาวิเศษที่จะทำให้ลูกมีกำลังใจลุกขึ้นมาต่อสู้ และผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆ ไปได้...
“ถ้ามีใครสักคนที่ตีเราทั้งน้ำตา
แล้วก็เป็นคนที่ทายาให้เรา
ถ้ามีใครสักคนที่คอยเช็ดตัวให้ทุเลา
ค่ำคืนที่เราไม่สบาย”
อยู่ที่นี่ ตอนที่ไม่สบาย ไม่มีใครหายาให้กิน ไม่มีใครคอยเช็ดตัวให้เลย ข้าวต้มร้อนๆ น้ำมะนาวแก้เจ็บคอ มันไม่มี คิดถึงพ่อกะแม่ที่สุด
“แม่ของฉันคือทุกสิ่ง คือผู้หญิงที่เป็นที่สุดเสมอมา
แม่เข้มแข็งแม้จะเหนื่อยล้า แม่จ๋ารักแม่”
“ฉันรู้ฉันซึ้งฉันอุ่นใจ มีเธอประคองป้องกัน
เธอทำให้ด้วยใจทุกอย่าง ไม่หวังให้ตอบแทนให้เธอ
ฉันรู้ฉันซึ้งฉันห่วงใยจะมีอะไรมาทดแทน
มีแค่เพียงคำที่บอกว่ารักเธอจริงๆ”
“ตั้งแต่เกิดมา ก็มีแค่เธอเท่านั้น
ฉันรักที่สุด และไม่มีวันหยุดรักเลย
และใจก็รู้ว่าเธอนั้นก็ไม่เคย
ไม่เคยหยุดรักฉันเลยสักวัน”
ความรักความห่วงใยที่แม่มีให้ลูกนั้นไม่เคยลดน้อยลงเลย มีแต่เพิ่มพูนมากขึ้นทุกวัน นับตั้งแต่วันแรกที่เราลืมตาดูโลก แม่ไม่เคยเบื่อ หรือเหนื่อยที่จะต้องคอยดูแล อบรม สั่งสอน ถึงแม้ลูกจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ตาม แต่ในสายตาของแม่ ลูกก็ยังคงเป็นเด็กตัวน้อยๆ ที่น่ารัก อยู่เสมอ แม่คือ ทุกสิ่ง ทุกอย่างในชีวิต เป็นทั้งให้ผู้ให้ชีวิต และเป็นคุณครูคนแรกที่ทำให้รู้จักโลกที่แสนกว้างใหญ่ใบนี้ ความรักของลูกที่มีให้แม่ก็ไม่เคยจืดจางเลยเช่นกัน
จากวัยเด็ก
มอต้น
มอปลาย
จนถึงปัจจุบัน (ระดับอุดมศึกษา)
ไม่ว่าจะวันนี้ หรือวันไหน ก็จะรัก
และเพราะรัก จะตั้งใจเรียน มุ่งมั่นศึกษาหาความรู้เพื่อตน ให้เกิดโภคผล แก่ตน และวงศ์ตระกูล
^^
